اینجانب کتاب جنگهای بیوتروریستی را برای یک تحقیق ترجمه کردم.و اون رو برای اطلاع افراد در سایت قرار دادم. امیدوارم در راستای تحقیقات علمی مورد استفاده قرار بگیره

انجمن پزشکی برای پیشگیری از جنگ

بیوتروریسم و بهداشت عمومی

نویسنده: Kate Leeson

مترجم: مریم فرخ مهر

دانلود فایل ترجمه شده فارسی

دانلود فایل اصلی به زبان انگلیسی

 

 

 

 

بیوتروریسم و بهداشت عمومی

نویسنده: Kate Leeson

صفحه 8

تعاریف

یک سلاح بیولوژیکی یک سیستم سلاحی است که عمدا از باکتری ها، ویروس ها یا سموم به منظور کشتار و یا بیماری در مردم، حیوانات یا گیاهان استفاده میکند. یک سلاح بیولوژیکی از یک عامل بیولوژیک (باکتری، ویروس یا سم ) استفاده میکند و آن را به جایی انتقال میدهد که در آنجا انتشار پیدا کند و در طول زمان انتقال آن را زنده و زهرآگین نگاه میدارد. به عنوان مثال یک سلاح بیولوژیکی می تواند تخم قارچ سیاه زخم، یک هواپیما و یک سم پاش آفت کش باشد. مثال دیگر ممکن است میکروب سالمونلا پرورش یافته در آزمایشگاه باشد که به یک سرنگ منتقل شده تا در موارد غذایی تزریق شود. برخی از سلاح های بیولوژیکی برای تولید در مقیاس بزرگ و انتشار و استفاده در جنگ مناسب هستند، برخی دیگر از آنها میتوانند برای استفاده در یک حمله تروریستی در مقیاس کوچکتر در نظر گرفته شود، و برخی دیگر تنها به عنوان سلاح های ترور مناسب هستند، که به شرح زیر است.

سازمان بهداشت جهانی عوامل بیولوژیک را به عنوان “چیزهایی که که اثرات آنها بستگی به تکثیر شدن در داخل ارگانیسم هدف دارد” (12 سازمان بهداشت جهانی 1970) تعریف کرده است. این تعریف سمومی که توسط میکروارگانیسم ها تولید شده اند را شامل نمی شود. همانطور که این سموم تولید می شوند و می توانند در میکروارگانیسم های زنده منتشر شوند، آنها اغلب در بحث از جنگاوری بیولوژیکی قرار دارند و که در این کتاب بحث خواهد شد.

سلاح های بیولوژیکی اغلب در سلاح های شیمیایی و هسته ای یا به اصطلاح “سلاح های کشتار جمعی”، گنجانده شده است. تعدادی از نویسندگان اصطلاح “سلاح های تلفات سنگین ” را به جای سلاح های کشتار جمعی انتخاب کرده­اند، چرا که عوامل بیولوژیکی هیچ تخریبی بر روی ساختمان ها و یا زیرساخت های ایجاد نمی کنند .حتی پس از آن، دستیابی به تلفات سنگین با سلاح های بیولوژیکی یک کار دشوار است که بستگی به عوامل استفاده شده، مقدار عوامل و ابزار انتشار دارد (گیلمور گزارش سال 1999: سوم) سلاح های بیولوژیکی ممکن است به عنوان سلاح های ترور فردی و یا در حملات با هدف کوچک مورد استفاده قرار گیرند، پس صحبت از آن به عنوان سلاح های کشتار جمعی و یا تلفات، به هر حال گمراه کننده است. در گذشته، به طور کلی تلاش برای استفاده از سلاح های بیولوژیکی در ترور فردی و یا حملات کوچک از تلاش برای تلفات سنگین موفق تر بوده است.

عوامل محتمل

مناسب ترین عوامل بیولوژیکی برای استفاده در سلاح های بیولوژیکی عواملی هستند که به طور آسان در آزمایشگاه تولید میشوند و می توانند ذخیره شوند (شاید در حالت خشک یا یخ زده)، می توانند خشک شوند، این عوامل در هوای معمولی پایدار هستند (اگر آنها به شکل هواپخشی[1] منتشر شود)، و در مقادیر نسبتا کوچک عفونت زا هستند. سیاه زخم ماده بیولوژیکی است که در هر دو برنامه سلاح بیولوژیکی و تلاش های تروریستی (و مضر) بیشتر مورد استفاده قرار میگیرد. رشد و انتشار آن در قالب هاگ نسبتا آسان است و میزان مرگ و میر بالایی دارد. تولید آبله نیز آسان است و البته مزیت آن انتقال از فردی به فرد دیگر است، اما ایجاد این ویروس در وهله اول مشکل است. طاعون و سم بوتولینوم عوامل بعدی هستند. آنها در دوزهای بسیار کوچک موثرند و بیماری های خطرناکی ایجاد میکنند، با این حال اگر درمان پزشکی فوری و مناسب به بیمار داده شود به ندرت کشنده هستند. تب Q یک عامل پایدار و بسیار مسری است، که ممکن است حمله کننده به عنوان یک بیماری ناتوان کننده ،غیر کشنده از آن استفاده کند

صفحه 9

برخی عوامل عفونی ممکن است مناسب برای سلاح های بیولوژیکی نباشند چرا که آن بیماری ها معمولا در سراسر جهان رخ می دهد و بسیاری از مردم در مقابل آنها ایمن یا واکسینه هستند ، یا به دلیل اینکه ایمن سازی در برابر آنها بسیار راحت است. به عنوان مثال، در کشورهای توسعه یافته جمعیت کثیری از بزرگسالان به اوریون، سرخک، فلج اطفال و سرخجه ایمن هستند. برخی از سلاح های بیولوژیکی بیشتر برای استفاده در مقیاس کوچک مناسب است. به عنوان مثال، سم مار، عنکبوت و عقرب کاملا سمی هستند اما برای تولید در مقادیر زیاد دشوار هستند. این زهر­ها برای ترور فردی مناسب تر از حمله ی هواپخشی در مقیاس بزرگ است ricin و امثال آن، اغلب به عنوان یک سلاح ترور شخصی محسوب میشوند که تولید آن آسان است اما وقتی که به صورت هواپخشی پراکنده شود زیاد سمی نخواهد بود

عواملی که به احتمال زیاد در یک حمله با سلاح های بیولوژیکی استفاده می شود و بیماری هایی که ایجاد میکنند، با جزئیات بیشتر در فصل 2 شرح داده شده اند. لیست کاملتری از عوامل بیولوژیکی بالقوه در ضمیمه 2 وجود دارد.

سلاح های با اهداف گیاهی و دام

سلاح های بیولوژیکی حاوی پاتوژن انسانی توجه بیشتر دریافت کرده اند و به طور واضحی از پاتوِن گیاهان و حیوانات ترسناک ترند. اما تخریب دام و محصولات کشاورزی راحت تر از تلفات سنگین انسانی  است . می تواند تاثیر زیادی بر کشور هدف داشته باشد. این عوامل همچنین مزیت این را دارند که  مردمی را که در حال کشت و زرع و پرورش دام هستند را می­ترساند و در استفاده از  این سلاح ها، کمتر احتمال این وجود دارد که منجر به اقدامات تلافی جویانه قوی یا از دست دادن حمایت عمومی شود. بنابراین آنها می توانند به عنوان یک سلاح تروریستی مورد توجه قرار گیرند. در طول جنگ جهانی دوم دولت انگلستان بر روی تغذیه کیک بزر کتان حاوی سیاه زخم به گاوهای آلمانی و آلوده کردن برنج های ژاپن با قارچ مطالعه کرد اما به جای آن تصمیم به استفاده از سلاح های متعارف تر با عوارض فوری تر گرفت.

تکنیک های مدرن کشاورزی در کشورهای غربی، محصولات زراعی را به خصوص نسبت به حمله بیولوژیکی آسیب پذیر کرده است. در ضمن مناطق بزرگی از زمین با محصولات ژنتیکی یکسان به صورت انبوه کاشته شده اند . بنابراین کل این مناطق در معرض خطر حمله تنها با یک عامل خاص هستند (کاودل 1997: 460؛ گیلمور گزارش سال 1999: 11-12). یک حمله بیولوژیکی در دام یا محصولات می تواند مشکلات بزرگ اقتصادی در کشور ایجاد کند، که ممکن است توسط محدودیت های تجاری تحمیل شده توسط وارد کنندگان کالا تقویت شده باشد. همچنین می تواند بر سلامت مردم آن منطقه ، به ویژه کشورهای فقیر تر موثر باشد. این مساله می تواند کمبود مواد غذایی ایجاد کند، و از بین بردن یک گونه خاص از یک منطقه ممکن است موجب افزایش جمعیت بعضی از گونه های عامل بیماری مانند موش و یا پشه شود (سازمان بهداشت جهانی 1970: 16).

 

فن آوری های جدید و سلاح های بیولوژیکی

در سالهای اخیر در مورد امکان استفاده از فن آوری های جدید برای ایجاد سلاح های بیولوژیکی خطرناک تر بسیار بحث شده است. بیوتکنولوژی می تواند برای افزایش عفونت (به عنوان مثال، برای تولید یک تیپ جدید آنفلوانزا که هیچ یک از اعضای جمعیت نسبت به آن ایمن نیستند) مورد استفاده قرار گیرد.

برای این که یک عامل با ثبات تر شود، برای ترکیب دو عامل با هم (شاید یکی از آنها عفونی تر و دیگری تلفات بیشتری دارد، و یا یکی با دوره مصونیت کوتاه تر برای قربانیان مستعد به ابتلای به دوم باشد)،برای ترکیب یک سم با مکانیزم برای هدف قرار دادن یک قسمت خاص از بدن به منظور این که آن بیماری برای تشخیص و در نتیجه درمان مناسب و تلاش برای ساخت آنتی بیوتیک های خاص یا واکسن های مقاوم را سخت کند (Takafuji و همکاران 1997).

آخرین کاربرد شاید شایع ترین هم باشد هر چند ساخت صفات مقاوم به آنتی بیوتیک بدون بیوتکنولوژی انجام میشود و در واقع، به نظر می رسد اغلب بدون دخالت انسان صورت میگیرد. تولید یک صفت از یک عامل که به یک نوع از آنتی بیوتیک مقاوم است بسیار آسان است. تولید یک عاملی که نسبت به همه ی آنتی بیوتیک های رایج و در دسترس مقاوم باشد و هنوز هم بدخیم باشد کار سختی است (و می تواند برای دانشمندانی که این کار را انجام می دهند خطرناک باشد)،اما این موضوع به لحاظ نظری امکان پذیر است.

صفحه 10

برنامه جنگ بیولوژیکی اتحاد جماهیر شوروی در سال 1980  استفاده از فن آوری به طور فزاینده پیچیده بود. گزارش شده بود که دانشمندان شوروی بر روی توسعه گونه هایی که نسبت به برخی از آنتی بیوتیک ها مقاوم بودند، کار می کردند و آنها قصد داشتند که خصوصیات برخی از عوامل را با هم ترکیب کنند، برای مثال ایجاد یک ویروس است که می تواند هر دو تب ابولا و آبله را ایجاد کند (گولد و کانل 1997: 108؛ Barnaby 1999b: 103، 143؛ آلیبک 1999). کارشناسان دیگر سلاح های بیولوژیکی بر این باورند که تعداد زیادی از بیماری بسیار عفونی و خطرناک به طور طبیعی وجود دارند و دلیل ندارد که سالها کار و مقدار زیادی از پول خرج شود تا این بیماری ها را نامطبوع تر کرد. این امر می تواند تقریبا برای یک گروه تروریستی غیر ممکن باشد که ویروسی که سالها روی آن کار شده را مهار کنند. استفاده از سلاح های مهندسی ژنتیک شده توسط یک گروه تروریستی تقریبا به طور قطع نشانگر حمایت دولت است و ممکن است به خوبی نشان دهد که کدام دولت درگیر این قضیه است (Purver 1995: 9)

به تازگی نگرانی هایی بیان شده که ممکن است به لحاظ ژنتیکی عوامل بیولوژیکی را مهندسی کرد تا اعضای یک گروه نژادی خاص را مورد هدف قرار دهد(برای مثال در گزارش اخیر انجمن پزشکی بریتانیا: ببینید Barnaby 1999a). این امر می تواند تقریبا غیر ممکن باشد چرا که تفاوت های نژادی و قومی بیشتر فرهنگی هستند تا بیولوژیکی ، و در دخل یک قومیت تفاوت های ژنتیکی بسیار زیادی وجود دارد شاید به همان اندازه ی تفاوت های ژنتیکی بین قومیت ها. با این حال، ممکن است در آینده نشانگرهای ژنتیکی خاصی شناخته شوند که در یک گروه خاص مردم شایع است، اما دستیابی به چنین سلاحی در آینده نزدیک بعید است (Barnaby 1999a؛ باتلر 1997) است.

آماده سازی و انتشار

آماده کردن پودر خشک حاوی میکروارگانیسم ها سخت تر از مایعات است، اما بسیار انتشار تنفسی بسیار راحت تر است. تجهیزات تخصصی مانند سانتریفیوژ بزرگ و دستگاه های خشک کننده برای ایجاد پودر خشک مورد نیاز است و باید به جلوگیری از کشته شدن این موجودات در طول فرآیند خشک کردن توجه شود. اگر یک دوغاب (مایع گل مانند غلیظ) به جای پودر خشک استفاده شود، اسپری کردن ذرات در فواصل مورد نظر سخت خواهد بود. ذرات ممکن است در یک اندازه ایده آل نباشند، و ممکن است اکثر آنها قبل از این که تنفس شوند از بین بروند. تخم قارچ سیاه زخم در حالت خشک بسیار مقاوم تر است و راحت تر از دوغاب سیاه زخم منتشر میشود. اما معمولا هاگ دار کردن تخم قارچ سیاه زخم در آزمایشگاه کار سختی است. (برای اطلاعات بیشتر به بخش نمونه هایی از عراق و فرقه آم شینریکیو در فصل های بعدی مراجعه کنید). اعمال کردن میزان مناسب از گرما و یا برخی از مواد شیمیایی می توانند تخم قارچ سیاه زخم را به سرعت ایجاد کند اما گرما یا مواد شیمیایی بیش از حد می تواند میتواند در همان ابتدای کار تخم قارچ سیاه زخم را بکشد.ذرات از 1 تا 6 میکرون برای رسیدن به دستگاه تنفسی تحتانی دارای اندازه ایده آل هستند. ذرات بزرگتر نمیتوانند از طریق بینی وارد شوند و ذرات کوچکتر به راحتی با بازدم بیرون داده میشوند.

هنگامی که ذرات خشک در اندازه ی مناسب تولید شدند، می توانند از راه های مختلفی منتشر شده است. احتمالا این ذرات خشک را می توان با استفاده از تجهیزات اسپری کشاورزی از یک هواپیما پایین ریخت. در انجام این کار، شرایط آب و هوایی درست و مناسب بسیار مهم است، در غیر این صورت عوامل به طور گسترده پراکنده میشوند و بعد از استنشاق توسط یک فرد غلظت آنها به اندازه کافی نمیرسد. وضعیت آب و هوا ایده آل برای این عملیات وقتی است که وارونگی هوا رخ میدهد، هنگامی که یک لایه از هوای گرم ، هوای سرد را در زیر خود به دام میاندازد. در نتیجه ذرات گرد و غبار ( در مورد عوامل بیولوژیکی) در نزدیکی زمین در هوا گیر می افتند. عوامل خشک نیز می تواند از یک نقطه مثل پشت یک کامیون یا پشت بام اسپری شوند. این حالت کمتر به شرایط آب و هوایی ایده آل وابسته است. اما در این حالت عوامل تا فواصل دور پخش نخواهند شد. قرار دادن عوامل بر روی زمین به امید این که اتومبیل و یا افراد پیاده آنها را جا به جا کنند ایده ی موثری نیست. چرا که وقتی این ذرات بر روی زمین فرو بنشینند دیگر مقدار مناسب از آنها در هوا موجود نخواهد بود. هنگامی که تخم قارچ سیاه زخم به طور تصادفی از یک آزمایشگاه سلاح های بیولوژیکی در سوردلوفسک در اتحاد جماهیر شوروی آزاد شدند به نظر می رسد که هیچ عفونت ناشی از هواپخشی ثانویه ایجاد نشد (Meselson و همکاران 1994).

صفحه 11

بلافاصله پس از هواپخشی بیشتر ارگانیسم به دلیل گرما و یا فروپاشی طبیعی می میرند، برخی از آنها انبوه در کنار هم قرار میگیرند و برخی به زمین میافتند. هاگ نسبت به باکتری ها و ویروس ها دیر تر از بین میرود. پس از هواپخشی ابری ویروس ماربورگ در هر دقیقه 11.5 درصد از عفونت زایی خود را از دست میدهد، هر چند این نرخ با مخلوط کردن آن با عوامل تقویت کننده کاهش می یابد. برخی عوامل عفونی هستند که در عمل هواپخشی پایدار تر هستند. آنفلوانزا در هر دقیقه تنها 1.9 درصد و ویروس آبله در هر دقیقه تنها 0.34٪ از عفونت زایی خود را از دست می دهد. تخم قارچ سیاه زخم نیز از همه پایدار تر است.

برنامه های جنگ بیولوژیکی ژاپن و آمریکا در اواسط قرن بیستم شامل آزمایش بر روی چگونگی پرورش و انتشار پشه ها و کک ها بود. این مساله در مقیاس بزرگ از مساله ی هواپخشی سخت تر بود لذا مورد توجه قرار نگرفت. عوامل بسیاری است که می تواند به صورت هواپخشی منتشر شوند لذا صرف زمان به منظور پرورش حشرات ناقل و زنده و آماده نگاه داشتن آنها برای یک حمله بیولوژیکی منطقی نیست. دانشمندان عراقی سعی کردند که عوامل بیولوژیکی را در موشک ها قرار دهند تا پس از پرتاب و انفجار عوامل پراکنده شوند. این روش نیز موثر نبود چراکه گرما و ضربه ی شدید ناشی از انفجار بسیاری از موجودات عامل را از بین میبرد و باقی آنهایی که زنده میماندند به جای این که در هوا پراکنده شوند بر روی زمین می افتادند.

حملات در مقیاس کوچکتر می تواند با مسمومیت غذایی ایجاد شود. موفق ترین حمله بیوتروریسم از زمان جنگ جهانی دوم به بعد مسموم شدن سالاد های رستورانی با باکتری سالمونلا بود. (نگاه کنید به فصل 4.) همچنین آلوده کردن منابع آبی با موفقیت بسیار مشکل است. کلر به سرعت بسیاری از عوامل را از بین میبرد، و عوامل موجود در منابع آبی بزرگ آنقدر رقیق میشوند که دیگر موثر نیستند. اما در این روش ، برای مثال، در یک حمله در مقیاس بسیار کوچک، عوامل میتوانند در آب خالص و بدون کلر زنده بمانند لذا یک مخزن آب باران سمی می شود

انواع زیادی از روش می تواند در ترور فردی استفاده می شود. سموم خاصی مانند ریسین که نسبتا آسان تولید میشوند اما خیلی موثر نیستند، وقتی که در هوا پخش شوند در سلاح ترور استفاده می شود. یک ترور موفق، در فصل 4 شرح داده شده است، به این صورت که یک گلوله پر شده با ریسین از پایان یک چتر قلابی شلیک شده بود.

سلاح های بیولوژیکی برای برخی از کاربردهای نظامی مانند تصرف یک کشور مناسب نیست، زیرا اثرات آنها تنها پس از یک دوره کمون آشکار هستند، و آنها می توان به علت شرایط آب و هوایی غیر قابل پیش بینی و آسیب پذیر باشند. اما آنها به عنوان یک سلاح تروریستی مناسب تر خواهند بود اگر تروریست بتواند بر موانع غلبه کند و با موفقیت آنها را تولید و منتشر کند. آنها قطعا می توانند در یک حمله تروریستی در مقیاس کوچک برای ایجاد وحشت عمومی اما با تلفات کم مورد استفاده قرار گیرند

 

خطرات رو در روی حمله کننده های بیولوژیکی

حداقل سه نفر از کارکنان آزمایشگاه در ایالات متحده و احتمالا بسیاری دیگر در اتحاد جماهیر شوروی از طریق عوامل میکروبی که بر روی آنها کار میکردند آلوده و کشته شدند. خطرات نسبت به مهاجمان در طول انتشار می تواند بیشتر از اینها نیز باشد. فصل 3 حادثه ای در سال 1939 را شرح میدهد که در آن سربازان ژاپنی به اتحاد جماهیر شوروی رفتند تا به چاه های آب و مواد غذایی و علوفه ها را آلوده کنند و تخم قارچ سیاه زخم به دام ها بدهند. بسیاری از سربازان و حیوانات در شوروی کشته شدند، اما هزاران نفر از سربازان ژاپنی نیز آلوده شدند. برخی از روش های انتشار، ممکن است برای مهاجمان خطرناک تر از دیگران باشد. در سال 1954 ارتش ایالات متحده آزمایش شناخته شده ای به عنوان عملیات بزرگ خارش را اجرا کرد. در این عملیات که هواپیما ها به پرواز در آمدند و کک به پایین ریختند. آزمایشها نشان داد که کک می توانند پس از سقوط زنده بمانند و در اولین فرصت خود را به بدن یک حیوان میزبان بچسبانند. با این حال، خلبان، بمب افکن و ناظران در هواپیما نیز بارها مورد نیش کک ها قرار گرفتند (هی 1999a: 219-220 ).

 

صفحه 12

اثرات حمله ی بیولوژیکی

سازمان بهداشت جهانی تخمین زده است که 50 کیلوگرم تخم قارچ سیاه زخم اگر در مساحت 40 کیلومتر مربع پراکنده شود می تواند ده ها هزار نفر ، و یا احتمالا در شهرستان های پرجمعیت 100,000 نفر را بکشد. پنجاه کیلوگرم طاعون اگر در 20 کیلومتر مربع منتشر شود و در شرایط مناسب قرار گیرد، در شهرستان های بسیار بزرگ در یک کشور توسعه یافته میتواند 36000 نفر را به کشتن دهد، و بعد از طریق عفونت های ثانویه به تلفات بیشتر نیز میرسد. در کشورهایی که مراقبت های بهداشتی کافی در آنها نباشد مرگ میر بیشتر نیز ایجاد میشود. همان مقدار از میکروب تب Q اگر در یک شهرستان بزرگ منتشر شود می تواند یک چهارم از یک میلیون نفر را آلوده کند، اما تعداد مرگ و میر خیلی پایین خواهد بود (سازمان بهداشت جهانی 1970: 98-99) شود.

بسیاری از عوامل سلاح های بیولوژیکی قابلیت انتقال فرد به فرد را ندارند البته آبله و طاعون موارد استثنا هستند. اگر این بیماری ها منتشر و همه گیر شوند می توانند در طول زمان گسترش یابند البته به شرطی که بیماری به سرعت تشخیص داده نشود و بیماران به سرعت جدا (قرنطینه) نشوند. برخی از حملات بیولوژیکی که انسان را مورد هدف قرار داده­اند ، ممکن است بر روی حیوانات نیز اثر گذار باشند. این روش میتواند به صورت ایجاد مخازن آبی حاوی عوامل بیماری باشد . این بیماری میتواند بعد از گذر زمان شیوع پیدا کند.

تاثیر ترس و وحشتی که توسط یک حمله بیولوژیکی ایجاد میشود را نباید دست کم گرفت، چرا که در واقع آسیب بیشتری نسبت به عوامل فعلی ایجاد خواهد کرد. هنگامی که فرقه ژاپنی Aum Shinrikyo گاز سارین موثر بر اعصاب را در سیستم مترو توکیو منتشر کردند آنها حدود 12 نفر را از این طریق کشتند و 90 نفر دیگر نیز آسیب دیدند. با این حال، بیش از 5000 نفر بیمار برای درمان پزشکی در آنجا حضور داشتند که علائم روان تنی و یا شوک هیجانی داشتند. گزارش ها از یک حمله با سلاح های بیولوژیکی به خودی خود می تواند در بسیاری اعضای جامعه باعث علائم اضطراب، مانند تنفس سریع، عرق کردن، تهوع و استفراغ شود که می تواند به عنوان اثر خود عامل اشتباه گرفته شود (هالووی و همکاران 1997: 425)

ترس ممکن است تشخیص بین نشانه های بیماری های مختلف را سخت کند و همین ترس در باور های مردم در مورد میزان خطر ناشی از این بیماری نیز اثر میگذارد (مانند اطلاعاتی در مورد این که عامل بیماری مسری نیست.) حمله در مقیاس بزرگ نیز بیمارستان ها را تحت فشار بسیار زیاد قرار میدهد، روحیه کارکنان بیمارستان ها را تضعیف کرده و آنها را از پا در می آورد و منابع دارویی مانند آنتی بیوتیک ها را تمام میکند. ممکن است تلفات طولانی مدتی به دلیل بی نظمی های بعد از حادثه حاصل شود.

سازمان بهداشت جهانی در سال 1970 هشدار داد که وحشت پس از یک حمله بیولوژیکی می تواند منجر به این شود که مردم آنتی بیوتیک های اشتباه مصرف کنند ، ممکن است مردم برای دسترسی به آنتی بیوتیک های کمیاب به هم دیگر حمله کنند، ممکن است حتی بعد از این که خطر رفع شد مردم باز هم به روستا ها و شهر های کوچک فرار کنند و در آنجا بمانند و ممکن است از ارتباط با افرادی که بیمار هستند بترسند حتی اگر عامل در واقع مسری باشد. در نتیجه ی این وحشت عمومی ارتباطات، حمل و نقل و توزیع مواد غذایی از کار می افتد و لذا نسبت به استفاده از سلاح های واقعی زندگی افراد بیشتری به خطر می افتد (126 سازمان بهداشت جهانی در سال 1970) این تجربه نتیجه ی حاصل از جنگ خلیج فارس نیز هست. در این جنگ مردم اسرائیل همواره از حمله عراق با سلاح بیولوژیکی در ترس زندگی میکردند. این سلاح ها مورد استفاده قرار نگرفت، اما تعداد تلفات ناشی از وحشت عمومی مردم بسیار بالا بود. صدها نفر از مردم پس از اینکه آتروپین بیش از حد به آنها رسیده بود با علائم اضطراب شدید در بیمارستان ها بستری شدند ( 608 فرانتس 1997)

سه زن مسن زمانی که ماسکهای خود را به صورت زدند فراموش کردند که فیلتر های ماسک را باز کنند و خفه شدند. یک دختر سه ساله نیز وقتی پدر مادرش تقلا میزدند که ماسک را بر روی صورت او بگذارند خفه شد (کول 1997: 111).

صفحه13

در تخمین های سازمان جهانی بهداشت فرض بر این بود که خصوصیات بدخیم عوامل ایجاد و منتشر شده اند. اما در عمل این کار آسانی نیست. اتحاد جماهیر شوروی و ایالات متحده احتمالا به دنبال تولید سلاح های بیولوژیکی بسیار موثر در برنامه های تحقیقاتی حملاتی خود بودند، هر چند اثر سلاح های آنها هرگز واقعا مورد آزمایش قرار نگرفت. در طول جنگ جهانی دوم ارتش ژاپن شروع به ایجاد برخی از بیماری های همه گیر در چین کرد ، که شمار تلفات آن مشخص نشد. همانطور که در فصل 3 آمده است با این حال، عراق، با این که برنامه سلاح های بیولوژیکی­اش نسبتا در مقیاس بسیار کوچک تری بود(اشاره به مقایسه ی جمعیت چین و اسرائیل) اما نتوانست سلاح خیلی کارآمدی ایجاد کند فرقه ژاپنی Aum Shinrikyo،  که به خاطر حمله ی نسبتا موفق شان در مترو توکیو معروف شدند نتوانستند برای سلاح بیولوژیکی خود سیستم ایده آلی برای انتشار ایجاد کنند.

بسیاری از دیگر گروه های تروریستی در تلاش خود برای تولید سلاح های بیولوژیکی ناموفق بوده اند. در سال 1999 یک کارگروه مشاوره به توصیه رئیس جمهور آمریکا و کنگره راه اندازی شد. این کارگروه در مورد خطر حمله بیولوژیکی تروریستی به این نتیجه رسید که استفاده از عوامل بیولوژیکی به منظور دستیابی به تلفات سنگین نه تنها خارج از توان اکثریت قریب به اتفاق سازمان های تروریستی موجود است بلکه از توان بسیاری از دولت و ملت ها نیز خارج است (گیلمور گزارش سال 1999: 21). همچنین در عمل، حملات بیولوژیکی نسبت به استفاده از بمب های معمولی تلفات کمتری داشته است.

یک مقاله اخیر دو نظر واقعی و اغراق آمیز را به صورت زیر در مقابل هم قرار داده است:

• در نوامبر سال 1997، ویلیام کوهن وزیر دفاع ایالات متحده امریکا در شبکه ی ABC بیان کرد یک منبع از سیاه زخم با وزن 5 کیلو نیمی از جمعیت واشینگتن، دی.سی. را خواهد کشت
• سوال: در طول 100 سال گذشته، چند نف از مردم در حملات تروریستی شیمیایی و بیولوژیکی در ایالات متحده کشته شده اند؟ پاسخ: یک نفر. (تاکر و شنهای 1999: 46)

در مورد تهدید ناشی از سلاح های بیولوژیکی نباید مبالغه کرد. برخی از اظهارات عمومی و بیانات در رسانه جمعی ، در مورد سهولت امکان کشتار جمعی یا انتقام و یا تلفات گسترده باید با دقت مورد توجه قرار بگیرند چرا که سختی ها و موانع بزرگ در راه سازمان های غیر دولتی که به دنبال استفاده از چنین سلاح هایی هستند را منعکس نمیکند. (گیلمور گزارش سال 1999: 38). اما یک حمله بیولوژیکی موفق هنوز هم احتمال کمی دارد و یا شاید با همان احتمال کم آنقدر بزرگ باشد که بی سابقه باشد.

بیم آن می رود که دانشی که در طول سال ها تحقیق در آزمایشگاه های اتحادیه جماهیر شوروی به دست آمده است ممکن است به «دولتهای سرکش» و گروه های تروریستی برسد به خصوص اکنون که بسیاری از دانشمندان از اتحاد جماهیر شوروی سابق در حال حاضر بیکار هستند (یا درواقع مشغول به کارند اما به ندرت به آنها حقوق پرداخت می شود) و ممکن است به راحتی به فروش تخصص خود وسوسه شوند (به عنوان مثال آلیبک 1999: XI). سلاح های بیولوژیکی برای بعضی کشور ها جذاب است چراکه یک سلاح جایگزین و ارزان برای سلاح های اتمی است و همچنین کشور ها بدین وسیله قدرت نظامی خود را به کشور های قوی تر نزدیک تر میکنند.

[1] Aersoel

هواپخش نامی است که به سوسپانسیون ذرات جامد یا قطره‌های مایع در گاز اطلاق می‌شود. به طورکلی منظور از هواپخش، ذرات گرد و غبار معلق در هواست

---

 

Chapter 1: What are biological weapons?

Definitions

A biological weapon is a weapons system that intentionally uses bacteria, viruses or toxins to cause death or disease in people, animals or plants. A biological weapon is a combination of a biological agent (the bacteria, virus or toxin) and the means of keeping the agent alive and virulent, transporting it to where it will be dispersed and a dissemination mechanism. For example one biological weapon could be anthrax spores, a plane and a pesticide sprayer. Another might be salmonella bacteria bred in a laboratory, transported in a vial and poured into some food. Some biological weapons are suited to large-scale production and dissemination for use in war, some are more likely to be considered for use in a smaller-scale terrorist attack, and others are only suitable as weapons of assassination, as described below.

The World Health Organization has defined biological agents as ‘those that depend for their effects on multiplication within the target organism’ (World Health Organization 1970: 12). This definition does not include toxins which are produced by microorganisms. As these toxins are produced and can be disseminated in similar ways to living microorganisms, they are often included in discussions of biological warfare and they will be discussed in this book.

Biological weapons are often included with chemical and nuclear weapons in the term ‘weapons of mass destruction’. A number of writers have chosen to use the term ‘weapons of mass casualties’ instead, as biological agents do not cause any destruction to buildings or infrastructure. Even then, achieving mass casualties with biological weapons is a difficult task which depends on the agents used, the quantity of agents and the means of dissemination (Gilmore Report 1999: iii). Biological weapons may be used as weapons of individual assassination or in small-scale targetted attacks, so it is misleading to speak of them as weapons of mass destruction or casualties, anyway. In the past, attempts to use biological weapons in individual assassinations or small-scale attacks have generally been more successful than attempts to cause mass casualties.

Likely agents

The biological agents which are most suited to use in a biological weapon are those which are easy to produce in a laboratory, can be stored (perhaps in a dried or frozen state), can be dried, are stable in the air (if they are to be disseminated in aerosol form), and are infective in fairly small doses. The biological agent which has been most popular in both biological weapons programs and terrorist attempts (and hoaxes) is anthrax. It is fairly easy to grow, sturdy and relatively easy to disseminate in spore form, and has a high fatality rate. Smallpox is also easy to produce and stable and has the added advantage of being transmissible from person-to-person, but it is now more difficult to acquire the virus in the first place. Plague and botulinum toxin are probably the next most likely agents to be weaponised. They are effective in very small doses and they cause dangerous diseases, though ones which are rarely fatal if prompt and appropriate medical treatment is given. Q fever is a sturdy and extremely infectious agent, and one which might be considered if an attacker wanted to spread an incapacitating, nonfatal illness.

Some infectious agents would not be suitable for biological weapons because they occur so commonly worldwide that much of the population is immune, or because

8 Translated to persian by: maryam farokhmehr

immunisation against them is so common. For example, in developed countries much of the adult population is immune to mumps, measles, polio and rubella. Some biological weapons are more suited to small-scale uses. For example, the venom of snakes, spiders and scorpions is quite toxic but difficult to produce in large quantities. Venom would be more suited to an individual assassination than to a large-scale aerosol attack. Ricin, similarly, is often considered as a weapon of assassination. It is easy to produce but not highly toxic when dispersed in an aerosol.

The agents which are most likely to be used in a biological weapons attack, and the diseases they cause, are described in more detail in Chapter 2. There is a fuller list of potential biological agents in Appendix 2.

Weapons targeting plants and livestock

Biological weapons containing human pathogens receive more attention and understandably create more fear than plant and animal pathogens. But destruction of livestock and crops would be easier to achieve than mass human casualties and could have a great impact on the target country. These agents also have the advantage of posing little threat to the people developing them and their use is less likely to lead to strong reprisals or loss of public support. They could therefore be attractive as a terrorist weapon. During World War II the government of the United Kingdom considered feeding linseed cakes containing anthrax to German cows and infecting Japan’s rice crops with a fungus, but instead chose to use more conventional weapons with more immediate effects.

Modern agricultural techniques in western countries make crops especially vulnerable to biological attack. Large areas of land are planted with genetically identical crops and cropping is highly intensive. Whole regions are therefore vulnerable to attack with just one agent (Caudle 1997: 460; Gilmore Report 1999: 11–12). A biological attack on livestock or crops could cause great economic hardship in the target country, which would be reinforced by the trade restrictions which might be imposed by importers of the goods. It could also have effects on the health of the people in the area, especially in poorer countries. There could be food shortages, and the elimination of one species from a region might cause an increase in the population of a disease-bearing species such as rats or mosquitoes (World Health Organization 1970: 16).

New technology and biological weapons

The possibility of using new technologies to create more dangerous biological weapons has been much discussed in the last few years. Biotechnology could be used to increase infectivity (for example, to produce a new strain of influenza to which no member of the population is immune), to make an agent more stable, to combine two agents together (perhaps one which is more infectious with one with a higher fatality rate, or one with a shorter incubation period to make victims more susceptible to the second), to combine a toxin with a mechanism for targetting a particular part of the body, to make diseases difficult to diagnose and therefore treat appropriately, or to create a strain which is resistant to certain antibiotics or vaccines (Takafuji et al 1997).

The last use is perhaps the most likely, although antibiotic-resistant strains can be developed without biotechnology and, in fact, appear all too often without any human intervention at all. It would be fairly easy to produce a strain of an agent which is resistant to one type of antibiotic. Producing an agent which is resistant to all of the commonly available antibiotics and is still virulent would be an extremely difficult task

9 Translated to persian by: maryam farokhmehr

(and one which would be dangerous for the scientists involved), but it is theoretically possible.

The Soviet Union’s biological warfare program used increasingly sophisticated technology in the 1980s. It has been reported that Soviet scientists worked on the development of strains of several agents which were resistant to some antibiotics and that they were working on combining the properties of some agents, for example creating a virus which could cause both Ebola fever and smallpox (Gould and Connell 1997: 108; Barnaby 1999b: 103, 143; Alibek 1999). Other biological weapons experts believe that there are plenty of naturally occurring highly infectious and dangerous diseases and that there is little reason to spend years of work and enormous amounts of money making them even nastier. It would be almost impossible for a terrorist group to harness the resources necessary to genetically engineer more dangerous biological agents even if a group wanted to spend years planning a biological attack. The use of a genetically engineered weapon by a terrorist group would almost certainly indicate state-sponsorship and may well reveal which state is involved (Purver 1995: 9)

Fears have also been expressed recently that it would be possible to genetically engineer biological agents which target members of one racial group (for example in a recent report by the British Medical Association: see Barnaby 1999a). This would be an almost impossible task, as racial and ethnic differences are more cultural than biological, and there are as many genetic variations within one racial group as between groups. Nonetheless, it may be possible in the future to identify genetic markers which are common to one group, but developing a weapon which targets these markers is a task which is unlikely to be achieved in the near future (Barnaby 1999a; Butler 1997).

Preparation and dissemination

Dry powders containing microorganisms are more difficult to prepare than liquids, but are much easier to disseminate in aerosol. Specialised equipment such as large centrifuges and drying apparatus is needed to create the dry powder, and great care must be taken to avoid killing the organisms during the drying process. If a slurry (a thick mud-like liquid) is used instead of dry powder it is difficult to spray the particles any distance, the particles may not be of an ideal size, and the majority of the organisms can die before they are inhaled. Anthrax spores in a dry state are much hardier and easier to disseminate than anthrax slurry, but some would-be biological attackers have found it too difficult to get anthrax to sporulate in a laboratory. (See the examples of Iraq and the Aum Shinrikyo sect in later chapters.) Applying the right amount of heat or certain chemicals can prompt anthrax spores to form, but too much can kill the bacteria first. Particles of 1 to 6 microns are the ideal size for reaching the human lower respiratory tract. Larger particles will not get through the nose and smaller ones are easily exhaled.

Once dry particles of the right size have been produced, they can disseminated in several ways. They can be dropped from a plane, possibly using commercial crop-spraying equipment. It would be important to do this in correct weather conditions, otherwise the agents would be widely dispersed and the concentration would be too low for anyone to inhale a sufficient dose. The ideal weather condition is an inversion, when a layer of warm air traps colder air below it, trapping particles of dust (and in this case biological agents) close to the ground. The dried agents could also be sprayed from a single point, such as from the back of a truck or a rooftop. This is less dependent on ideal weather conditions but the agents would not be spread as far. Placing agents on

10 Translated to persian by: maryam farokhmehr

the ground and hoping cars or pedestrians will kick them up is not very effective. There is no evidence that there will be enough ‘secondary aerosolisation’ of particles to infect humans once the particles have settled on the ground. When anthrax spores were accidentally released from a biological weapons laboratory at Sverdlovsk in the Soviet Union it appears that no infections resulted from secondary aerosolisation (Meselson et al 1994).

Immediately after aerosolisation most of the organisms will die because of heat or natural decay, some will clump and some will fall to the ground. Spores will decay more slowly than bacteria and viruses. After aerosolisation a cloud of Marburg virus loses 11.5% of its infectivity every minute, although this rate could be reduced by mixing it with stabilising agents. Some infectious agents are much more stable in aerosol than this. Influenza loses only 1.9% per minute and the smallpox virus only 0.34% per minute. Anthrax spores are the most stable of all.

The Japanese and American biological warfare programs in the mid-twentieth century included experiments on how to breed and disseminate mosquitoes and fleas. This is more difficult to achieve on a large scale than aerosolisation and has fallen out of favour. There are so many agents which can be aerosolised that it would be unusual now to spend the time breeding insect vectors and keeping them alive in readiness for a biological attack. Iraqi scientists tried putting biological agents in missiles, planning to disperse them with the blast of an explosion. This is not a very effective method as the heat and blast of the explosion would kill most of the organisms and others would be driven into the ground rather than dispersed through the air.

Attacks on a smaller scale can be made by poisoning food. The most successful bioterrorist attack since the Second World War involved poisoning restaurant salad bars with salmonella bacteria. (See Chapter 4.) Successfully infecting water supplies is much more difficult. Chlorine will quickly kill most agents, and the agents would be too dilute to be effective anyway in any large water source. It would be possible to poison a rainwater tank, for example, in a very small-scale attack, as some agents can survive for a time in pure water.

A great variety of methods could be used in individual assassinations. Toxins such as ricin which are fairly easy to produce but not very effective when dispersed as an aerosol can be used in assassination weapons. In one successful assassination, described in Chapter 4, a pellet filled with ricin was shot out of the end of a fake umbrella.

Biological weapons are not suited to some military uses, such as seizing territory, because their effects are only manifest after an incubation period, and they can be rather unpredictable and vulnerable to weather conditions. But they could be suitable as a terrorist weapon if the terrorists could overcome the obstacles to successfully producing and disseminating them. They could certainly be used in a small-scale terrorist attack intended to produce widespread fear but very few casualties.

Dangers for would-be biological attackers

At least three laboratory staff in the United States and probably many more in the Soviet Union died after being infected with the agents they were working on. The dangers to attackers during dissemination could be greater. Chapter 3 describes the incident in 1939 in which Japanese soldiers crossed into the Soviet Union to poison wells and feed

11 Translated to persian by: maryam farokhmehr

anthrax to livestock. Many Soviet soldiers and animals died, but thousands of Japanese soldiers were also infected. Some methods of dissemination would be more hazardous to the attackers than others. In 1954 the United States Army conducted tests known as Operation Big Itch, which involved dropping fleas from planes. The tests showed that fleas could survive the drop and would soon attach themselves to animal hosts on the ground. However, the pilot, the bombardier and observers on the planes were also bitten many times (Hay 1999a: 219–220).

Effects of a biological attack

The World Health Organisation has estimated that 50 kilograms of anthrax spores properly disseminated over an area of 40 km2 could cause tens of thousands of deaths, or possibly 100 000 in a densely populated city. Fifty kilograms of plague disseminated over 20 km2 in the right conditions, they estimated, could kill 36 000 people in a very large city in a developed country, and would lead to more casualties later through secondary infections. There could be more fatalities in countries which do not have adequate affordable health care. The same amount of Q fever disseminated over a large city could infect a quarter of a million people, but would cause few deaths (World Health Organisation 1970: 98–99).

Most of the likely biological weapons agents are not transmissible person-to-person. Exceptions are smallpox and plague. If these were disseminated epidemics could spread over time if the diseases were not diagnosed and patients isolated quickly. Some biological attacks directed at humans would also infect animals, possibly creating new animal reservoirs of the disease which could cause future outbreaks.

The impact of the fear and panic which would be caused by a biological attack should not be underestimated, too, and in fact could cause more damage than the actual agents. When the Japanese Aum Shinrikyo sect released the nerve gas sarin into the Tokyo subway system they caused 12 deaths and injuries to about 90 people. However, more than 5000 people presented for medical treatment, with most suffering from psychosomatic symptoms or emotional stress. Reports of a biological weapons attack could cause many members of the community to experience symptoms of anxiety, such as rapid breathing, sweating, nausea and vomiting, which could be mistaken for the effects of the agent (Holloway et al 1997: 425). Fear may make it more difficult for people to distinguish between the symptoms of different illnesses and to take in and believe information about the real level of risk (such as the information that the agent is not contagious.) A large-scale attack would also place hospitals under great pressure, exhaust and demoralise hospital staff and use up supplies of drugs such as antibiotics. There could be long-term casualties suffering from post-traumatic disorders.

The World Health Organization warned in 1970 that panic after a biological attack could cause people to take antibiotics incorrectly, to attack others attempting to access scarce antibiotics, to flee cities even after the danger is passed, and to fear those who may be infected with the disease even if the agent is not in fact contagious. A breakdown in communication, transport and food distribution as a result of mass panic could endanger more lives than the actual weapons used (World Health Organization 1970: 126). This is illustrated by the experience of the people of Israel during the Gulf War who lived in fear of a chemical or biological weapons attack from Iraq. These weapons were not used, but there were a number of casualties resulting from panic. Hundreds of people were hospitalised after overdosing on atropine and even more were admitted with symptoms of severe anxiety (Franz 1997: 608). Three elderly women suffocated when they put on

12 Translated to persian by: maryam farokhmehr

their gas masks without removing the seals from the filters. A three-year-old girl also suffocated as her parents struggled with her to put on her mask (Cole 1997: 111).

The World Health Organization estimates assume that virulent strains have been acquired, properly prepared and efficiently disseminated. In practice this is not an easy task. The Soviet Union and the United States probably managed to produce very effective biological weapons when they had offensive research programs, though their effectiveness was never really tested. The Japanese military managed to begin some epidemics in China during the Second World War, with unknown numbers of casualties. However, Iraq, with its comparatively small-scale biological weapons program did not produce extremely efficient weapons, as described in Chapter 3. The Japanese Aum Shinrikyo sect, famous for its partially successful chemical weapon attack on the Tokyo subway, was unable to perfect dissemination systems for its biological weapons. Most other terrorist groups have been unsuccessful in their attempts to produce biological weapons. In 1999 an advisory panel set up to advise the US President and Congress on the risk of terrorist biological attack concluded that using biological agents to cause mass casualties appears to be ‘beyond the reach not only of the vast majority of existent terrorist organisations but also of many established nation-states’ (Gilmore Report 1999: 21). In practice, biological attacks have caused fewer casualties than those using conventional bombs.

One recent article counterpoised the hyperbole and the reality particularly well with these two opening comments:

• In November 1997, [US] Defense Secretary William Cohen told ABC-TV’s This Week audience that a supply of anthrax the size of a 5-pound bag of sugar would kill half the population of Washington, D.C.
• Question: Over the past 100 years, how many people have died in chemical or biological terrorist attacks in the United States? Answer: One. (Tucker and Sands 1999: 46)

 

The threat posed by biological weapons should not be exaggerated. ‘Some public pronouncements and media depictions, about the ease with which terrorists might wreak genuine mass destruction or inflict widespread casualties, do not always reflect the significant hurdles currently confronting any nonstate entity seeking to employ such weapons’ (Gilmore Report 1999: 38). But a successful biological weapons attack is still a small possibility, and one which is perhaps as great as ever now. It is feared that the knowledge acquired during many years of research in laboratories in the Soviet Union may have spread to ‘rogue states’ and terrorist groups, especially now that many of the scientists from the former Soviet Union are now unemployed (or technically employed but rarely paid) and may be easily tempted to sell their expertise (eg Alibek 1999: xi). Biological weapons are also attractive to those governments which see them as a cheap alternative to nuclear weapons and a way to minimise the difference in military power between themselves and their more powerful enemies.